بدون شرح
بدون شرح گل پسرم، پارسا
تمام کودکی های منی
وقتی شانه های کوچکت
پناهگاه استوار روح پریشانم می شود!
لذت لمس پیکر معصوم تر از باران توست
که مرا وادار به دوست داشتن می کند
ودستهای کوچک فرشته گونه ات را بر صورت خراشیده ام می کشی
شرمسار می شوم
که تو پاداش کدامین عبادت به جای ناورده ام هستی
اینگونه خوب و پاک و بزرگ...!
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
